(Ματθ. 25, 31-46).

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

 «ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου, ἐμοί ἐποιήσατε»

 

Κυριακή της Απόκρεω, αλλά και Κυριακή της κρίσεως σήμερα. Κυριακή της Απόκρεω γιατί αρχίζει η νηστεία του κρέατος. Η Εκκλησία μας εισάγει σταδιακά στο μεγάλο αγώνα της νηστείας, γιατί γνωρίζει την πνευματική μας αδυναμία.

Κυριακή της Κρίσεως, γιατί ο ευαγγελικό ανάγνωσμα σήμερα μιλάει για την τελευταία Κρίση και για το ποιό θα είναι το κριτήριο, όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει. Μέσα από την ίδια την παραβολή λαμβάνουμε και την απάντηση, ότι δηλαδή, το κριτήριο θα είναι η αγάπη. Όχι, σαν ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, αλλά ως συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη, για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, με το οποίο ο Θεός μας φέρνει σε επαφή στη ζωή μας.

 

Κυρίαρχο θέμα, λοιπόν, της τρίτης Κυριακής του Τριωδίου είναι η κρίση, που θα βασιστεί αποκλειστικά στην αγάπη που ο άνθρωπος έχει δείξει για το συνάνθρωπό του και που τελικά μεταβαίνει σ' αυτόν τον ίδιο το Θεό, καθώς μας επισημαίνει το ιερό κείμενο, που λέγει, ότι «ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,40).

 

Η αγάπη για το Θεό δεν μπορεί να εκφραστεί στην ολότητά της, παρά μόνο, όταν ο άνθρωπος φθάσει στο σημείο να αγαπήσει τον πλησίον του. Πλησίον δεν πρέπει να θεωρούνται μόνον οι φίλοι μας ή οι γνωστοί μας, αλλά όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε κοινή φύση, είτε είναι εχθροί, είτε είναι φίλοι ή  σύμμαχοι, είτε ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη με μας, είτε όχι. Αλλά για το γεγονός ότι μας έφτιαξε ο ίδιος δημιουργός και μας έδωσε κοινή πνοή ζωής. Γιατί όλοι χαιρόμαστε τον ίδιο ουρανό και την ίδια γη, τις ίδιες ημέρες και τις ίδιες νύχτες.

 Κρινόμεθα, λοιπόν, βάσει της έμπρακτης εφαρμογής της αγά­πης μας. Όχι ως άτομα, αλλά ως μέλη της αν­θρώπινης κοινωνίας. Ο Θεός δεν έπλασε άτομα, αυτό­νομα και ανεξάρτητα. Μάς έπλασε και μας έδωσε την «ελευθερία της βουλήσεως», μέσα στο πλαίσιο  του προσώπου και της κοινωνίας προσώπων. Οι μεγαλύτε­ρες αρετές, αν μείνουν ατομικές, είναι ενώπιον του Μεγάλου Κριτού, άνευ περιεχομένου και άνευ αντικρίσματος. Μοιάζουν δηλαδή με ακάλυπτες τραπεζικές επιταγές. Για­τί δεν μεταποιούνται σε διακονία. Γιατί μένουν πάντα σε επίπεδο ατομικό και όχι συνολικό. Όταν π.χ. η ταπείνωση ή η πραότητα λειτουργεί στον καθένα, ως ατομική υπόθεση και όχι, ως συνολική έκφραση προς την κοινωνία και τον συνάνθρωπο, τότε εμφανίζεται, ως εγωισμός και υποκρισία, γιατί ακριβώς δεν τίθεται   για χάρη του συνανθρώπου ή για την διακονία του πλησίον. Το ίδιο και η εγκράτεια και η ευλάβεια, και η νηστεία και κάθε άλλη αρετή ή άσκηση. Αν, δηλαδή, κάνουμε πράξεις ή ενέργειες, για την ατομική μας ευχαρίστηση ή ικανοποίηση και όχι ως προσφορά στο συνάνθρωπο και τον πλησίον, τότε όντως έρχεται ο λόγος του Θεού και μας ελέγχει, λέγοντας «Έλεον θέλω καὶ ου θυσίαν» (Ματ. θ΄ 13)! Αγάπη θέλω πραγματική, ουσιαστική, οντολογική  και όχι την θρησκευτικοποιημένες ενέργειες, που στοχεύουν στην ατομική αυτοπροβολή, εφαρμόζοντας κάθε φορά τους εξωτερικούς τύπους,  ως πανάκεια της ευσέβειας, με αποτέλεσμα αυτού του είδους η ευσέβεια, να μεταποιείται, σε ευσεβισμό και υποκρισία.

Συνεπώς, την περίοδο αυτή βρισκόμαστε σε μια πορεία που έχει, ως κέντρο την άσκηση με σκοπό την απόκτηση αρετών, κατά τρόπο που ο άνθρωπος να καλλιεργήσει την ύπαρξή του, ώστε από την έννοια του ατόμου, να περάσει στην έννοια του προσώπου. Να απομακρυνθεί από την ατομική και εγωιστική αντίληψη και να εισέλθει στην διαπροσωπική και στην κοινωνική σχέση με τον άλλον, τον πλησίον.    Αυτή ακριβώς η πορεία περνά μέσα από την προτροπή του Χριστού μας, ο οποίος θέλει να βλέπουμε στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας, το δικό Του πρόσωπο, «ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου, ἐμοί ἐποιήσατε»   και να βιώνουμε την όντως χαρά μέσα από τον πλούτο της μυστηριακής και λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας μας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: