ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Όπου είναι παρών ο Ιησούς Χριστός ο θρήνος, ο κλαυθμός, ο οδυρμός, η συμφορά μεταλλάσσεται σε ευφροσύνη. Το πένθος σε ευθυμία, και η λύπη σε χαρά. Μας το επιβεβαιώνει,  με τα λόγια και τις πράξεις της η Χαναναία, της οποίας το μαρτύριό της, το περιγράφει εύγλωττα η σημερινή ευαγγελική περικοπή, θέλοντας με την ιστορία αυτή να μας υπενθυμίζει ότι ο καρπός της πίστεως επιφέρει τα παραπάνω αποτελέσματα, όταν μάλιστα  είναι τόσο δυνατός.
Δύο είναι τα δεσπόζοντα πρόσωπα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής: Το Πρόσωπο του Κυρίου και το πρόσωπο της Χαναναίας, τα οποία τελικά συναντώνται, μέσα από τον δίαυλο της έντονης επικοινωνίας και του έντονου διαλόγου.
 Ο Ιησούς ήλθεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος, «εξελθών εκείθεν». Εκείθεν: Από πού εκείθεν; Από εκεί όπου θαυματουργώντας εδέχετο συκοφαντίες. Από εκεί όπου θεραπεύοντας άκουε ύβρεις και ευεργετώντας αντιμετώπιζε την απιστία. 
Η Χαναναία, μια γυναίκα ασήμαντη, αλλά με αποφασιστικότητα, που φθάνει μέχρι να αρνηθεί το γένος της. Η γυναίκα αυτή μέσα από τη φιλάνθρωπο απανθρωπιά, και τη  μεγαλόφωνο σιωπή, με  πίστη της νίκησε την φύση και έγινε ο κατήγορος των Ιουδαίων.
«Και ιδού γυνή εκ των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγαζε λέγουσα: Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με». «Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον».
Η καθυστέρηση της θεραπείας οφείλεται στη δοκιμασία της πίστεως και είναι το χωνευτήρι της προαιρέσεως της γυναικός, καθώς  η σιωπή του Κυρίου λειτουργεί, ως έπαινος, τελικά, προς την Χαναναία. Ένας έπαινος, που δεν έγινε αντιληπτός, εξ’ αρχής, ούτε από τους μαθητές, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμη τη σοφία της Θεϊκής σιωπή, γι’ αυτό  λυγίζουν από την σπαρακτική- ικετευτική φωνή της πονεμένης μάνας και παρακαλούν τον Διδάσκαλο να τη λυπηθεί και να την ελεήσει, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, είχε πράξει, λέγοντες:  «Απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών». Για να λάβουν, μετ’ εκπλήξεως, την ανέλπιστη απάντηση ότι, «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις».
Αυτή η απάντηση είναι ακόμη πιο βαριά και από την έως εκείνη τη στιγμή, «μεγαλόφωνη σιωπή Του», η οποία είναι σε μια απόλυτη αναλογία και αντιστοιχία με την πίστιν της Χαναναίας. Διότι αν δεν ήταν η πίστη της, τόσο μεγάλη, ασφαλώς θα κατηγορούσε τον Σωτήρα Χριστό, για απανθρωπιά και για αστοργία και θα απομακρυνόταν καταγγέλοντάς Τον, για φοβερή απανθρωπιά και ότι δεν λυπήθηκε, που δεν ελέησε μια μάνα, που σπαράσσεται με τα παθήματα της κόρης της και όχι μόνο δεν  ελέησε το δράμα της οικογένειάς της, αλλά την υβρίζει και την ταπεινώνει, μέσα σε τόσον κόσμο, καθώς την αποκαλεί «κυνάριο» .
Όμως η γεμάτη από πίστη καρδιά της Χαναναίας, δεν διολίσθησε σε παρόμοιους λόγους ή λογισμούς. Ούτε η πίστη της ατόνησε. Όντως μεγάλη η πίστις της γυναικός, γι’ αυτό και τελικά ελεήθηκε, παρά το γεγονός, ότι άκουσε το: «Ουκ έξεστιν βαλείν τoν άρτον των τέκνων τοις κυναρίοις».
Αυτή, όμως, έχει τόση πίστη, που δεν διστάζει να προσπαθήσει να μεταπείσει τον Κύριο και του  λέγει:   Πράγματι Κύριε! Όμως, «και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών».
Η πίστη, η σύνεση, η υπομονή και η επιμονή της Χαναναίας μάνας, τελικά έκαναν τον Σωτήρα να αποκαλύψει τι έκρυβε η μεγαλόφωνη σιωπή του: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις, γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης».
Αυτή η καταληκτική και ταυτόχρονα επαινετική φράση του Χριστού, μας βοηθά να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι η αγάπη του Θεού υπερβαίνει τη λογική των ανθρώπων. Αλλά και η οντολογική αγάπη του ανθρώπου, για τον Θεό είναι εκτός των «ορίων» των «δήθεν» και των «καθώς πρέπει».  Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε, ούτε να κρίνουμε, ούτε να χρησιμοποιούμε τη λογική, για να καταλάβουμε τους ανθρώπους, που αγαπούν τον Θεό. Για αυτό το λόγο οι άγιοι κινούνται με μια δική τους λογική. Είχαν και έχουν μια άλλης φύσεως και τάξεως λογική. Όχι την λογική των ανθρώπων. Γιατί η λογική των αγίων, είναι η λογική της αγάπης, είναι παράφορη λογική των αιώνιων εραστών, που δεν χρειάζεται να το δηλώνουν, γιατί φαίνονται.
 Αυτή ακριβώς η σχέση πρέπει να αναπτύσσεται μέσα στην Εκκλησία, ανάμεσα στους ανθρώπους και τον Νυμφίο Χριστό προσωπικά, όχι με την διδασκαλία Του. Η διδασκαλία του, όπως διατυπώνεται στο Ιερό Ευαγγέλιο είναι το μέσο, το όχημα ή ο οδηγός, που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν, όμως, φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού, όταν είμαστε πια κοντά Του, τότε δεν χρειαζόμαστε ούτε μέσο, ούτε διαμεσολάβηση, διότι εκεί  σταματούν όλα. Μένει μόνο η αιώνια σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.
Όταν ανακαλύψουμε την πίστη, τότε θα αισθανθούμε την αγάπη του Θεού και τη στοργή της μητέρας Εκκλησίας. Ο Παύλειος λόγος λέγει: «Στήκετε εν τη πίστη». «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε», ώστε να ακούσουμε και εμείς τον Δεσπότη να λέγει στον καθένα προσωπικά: «μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις».

ΚΕΙΜΕΝΟ
Τω καιρώ εκείνω, εξελθών ο Ιησούς εκείθεν, ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. και ιδού γυνή Χαναναία απο των ορίων εκείνων εξελθούσα, εκραύγασεν αυτώ λέγουσα, ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυϊδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. ο δέ ουκ απεκρίθη αυτή λόγον. και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού ηρώτων αυτόν λέγοντες, απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. ο δέ αποκριθείς είπεν, ουκ απεστάλην ει μή εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. η δέ ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ λέγουσα, Κύριε, βοήθει μοι. ο δέ αποκριθείς είπεν, ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις. η δέ είπε, ναί, Κύριε, και γάρ τα κυνάρια εσθίει απο των ψυχίων των πιπτόντων απο της τραπέζης των κυρίων αυτών. τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή, ώ γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις. και ιάθη η θυγάτηρ αυτής απο της ώρας εκείνης.

ΑΠΟΔΟΣΗ
Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς, αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: «Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει». Ο Ιησούς είπε: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες». Εκείνη όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Αυτός της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά». «Ναι, Κύριε», είπε εκείνη, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». τότε ο Ιησούς της απάντησε: «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις». Κι από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της.